Αρχείο

Powered by mod LCA

Η σελίδα αυτή συγκεντρώνει εν είδει αρχείου διάφορες σκέψεις για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα, τις οποίες έχω δημοσιεύσει τον τελευταίο καιρό καθώς συνέβαιναν τα γεγονότα. Πηγάζουν από την Αθήνα, από την καθημερινή επαφή με τους δρόμους, με την αυθαιρεσία, με το ψεύδος, με την παθητικότητα, με την αμηχανία και με την αδικία. Ευτυχώς, βρήκαν απήχηση σε αμέτρητες γωνιές του κυβερνοχώρου, πέρασαν από blog σε blog, έφτασαν και στα «επίσημα» μέσα και ενίοτε επιστέφουν με τη μορφή σύντομων μηνυμάτων για να μου δώσουν τη μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να δεχθεί όποιος διατυπώνει γραπτώς μια σκέψη: αυτή του να μάθει πως υπάρχει κάποιος, κάπου, που χαίρεται να τη διαβάσει. Όλες αυτές οι μαρτυρίες –όσες με ενθαρρύνουν και όσες με κατακρίνουν– με έχουν βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου όπου ζούμε. Για αυτό αξίζει τον κόπο να γράφεις.

 



 

 

Την ευγνωμοσύνη
μου στην εφημερίδα
La Nueva España ,
στον ιστότοπο
La Pasión Griega
και σε όσους δίνουν
φτερά στη φωνή μου.

Τελευταία, παρά την πυκνή σιωπή των ευρωπαϊκών δελτίων ειδήσεων σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, διαρρέουν που και που ανησυχητικά νέα για οικογένειες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης, για νοσοκομεία χωρίς μέσα και χωρίς φάρμακα, για τεράστιες ουρές στα συσσίτια και στις κοινωνικές κουζίνες, για ναζιστικό προσηλυτισμό με αντίτιμο τρόφιμα, για αστυνομική βία και μαινόμενες επιθέσεις κατά μεταναστών. Δυστυχώς, όλα αυτά είναι αλήθεια, ακόμη κι αν, μερικές φορές, διαλαλούνται με κιτρινισμό.
Αληθεύει επίσης ότι χιλιάδες ανθρώπων κοιμούνται κάθε νύχτα στους δρόμους, ότι έχουν κλείσει περισσότερες από εκατό χιλιάδες επιχειρήσεις, ότι πάρα πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να εργάζονται χωρίς να αμείβονται με τη διεστραμμένη προσδοκία να διατηρήσουν τη δουλειά τους λιγάκι ακόμη, ότι ιδιωτικοποιούνται αντί πινακίου φακής φυσικοί πόροι και δημόσια αγαθά, ότι η εθνική κυριαρχία καταπατάται και ότι όλα τα προαναφερθέντα εξακολουθούν να τα αρνούνται, αλλά και τα να αποκρύπτονται με το μέγιστο κυνισμό.
Ωστόσο, πέραν τούτου, ένα στοιχείο και μόνο φτάνει για να συνειδητοποιήσει κανείς την τραγωδία: τα τελευταία τέσσερα χρόνια, περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι αφαίρεσαν την ίδια τους τη ζωή. Από όσα ξέρουμε, γιατί πολλές οικογένειες το κρατούν κρυφό για θρησκευτικούς λόγους, λόγω του πόνου ή λόγω της ντροπής. Από τότε που ξεκίνησε η «Κρίση» μέχρι σήμερα, περισσότεροι από ένας άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά. Δεν ήταν μόνο ο φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας ή ο δάσκαλος Σάββας Μετικίδης. Ήταν εκατοντάδες και εκατοντάδες περισσότεροι, όλοι με ονοματεπώνυμο, μέρα με τη μέρα. Και σήμερα κάποιος άλλος, στερημένος νοήματος και ελπίδας, θα πιάσει την καραμπίνα, ή το σκοινί, ή θα ανοίξει το παράθυρο. Και αύριο το ίδιο, παρόλο που δεν θα μας το πουν στις ειδήσεις. Μονάχα αυτό, μόνο αυτό είναι αρκετό για να αποδείξει και να καταδικάσει τη φρικτή αποτυχία.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia (1/5/2013)

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που έγραψα ένα άρθρο ιστορικού περιεχομένου σχετικά με τα «Χρέη της Γερμανίας», για το οποίο δέχτηκα πλήθος ανώνυμων προσβολών και δυσφημίσεων. Σήμερα, η αναφορά που μόλις παρουσιάστηκε από μια ομάδα ειδικών ενώπιον της ελληνικής κυβέρνησης σχετικά με τις πολεμικές αποζημιώσεις που η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα – καθώς και των σχετικών με το θέμα ειδήσεων που δημοσιεύτηκαν στον διεθνή τύπο – έφεραν ξανά το θέμα στην επικαιρότητα.
Δεν είναι ανάγκη να επαναλάβουμε τώρα τα λεγόμενα σχετικά με τις αποζημιώσεις για τις δολοφονίες, για τη λεηλασία και για τη σύναψη του υποχρεωτικού δανείου με σκοπό τη συντήρηση των κατοχικών δυνάμεων, όμως η προσδοκία που προέκυψε από αυτήν την, ακόμα απόρρητη, αναφορά μάς παρέχει το δίχως άλλο μια ευνοϊκή ευκαιρία για να συγκριθούν οι όροι που επέβαλαν οι Σύμμαχοι στην ηττημένη Γερμανία με εκείνους που οι ξένοι πιστωτές – κατευθυνόμενοι από τη Γερμανία – επιβάλλουν σήμερα σε μια καχεκτική Ελλάδα, που αναρωτιέται ακόμα απορημένη ποιόν πόλεμο προκάλεσε και ποιόν πόλεμο έχασε.
Η κατάσταση της σημερινής Ελλάδας δεν συγκρίνεται με εκείνη της ηττημένης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας. Τότε, οι πιστωτές υπήρξαν επιεικείς με τον γερμανικό λαό, παρόλο που επρόκειτο για πολεμικές αποζημιώσεις και όχι για ένα χρέος προϊόν επί το πλείστον της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας και της διαφθοράς. Η αρχή στην οποία τότε προσανατολίστηκε η πολιτική των πιστωτών ήταν η βιωσιμότητα των πληρωμών• σήμερα η στάση είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, και αυτό ενώ βρισκόμαστε στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Τότε, η Γερμανία έπρεπε να πληρώσει τον όγκο των χρεών της στο εθνικό της νόμισμα, που μπορούσε να «κόψει» κατά βούληση• σήμερα, η Ελλάδα πρέπει να το κάνει σε ένα νόμισμα το οποίο δε μπορεί να ελέγξει. Τότε, οι Σύμμαχοι απεδέχθησαν τη μείωση των εξαγωγών τους στη Γερμανία, για να ευνοηθεί η εσωτερική της παραγωγή και για να προωθήσουν την ίδια στιγμή της εξαγωγές της• σήμερα, η Ελλάδα επιχειρεί το μεγαλύτερο σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων του κόσμου προς όφελος των πιστωτών, της έχουν απαγορευθεί οι επιδοτήσεις ή η προστασία των τοπικών προϊόντων και είναι υποχρεωμένη από τη Γαλλία και τη Γερμανία να μη μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες που προορίζονται για την αγορά εξοπλισμών από αυτές τις δύο χώρες. Τότε, η συμφωνία που υπεγράφη ελάμβανε υπόψη τη δυνατότητα της αναστολής των πληρωμών και της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων, με αρμοδιότητα των ίδιων των γερμανικών δικαστηρίων, σε περίπτωση που παρουσιαζόταν μια ουσιαστική αλλαγή που θα περιόριζε τη διαθεσιμότητα των πόρων• σήμερα, όλες οι «δεσμεύσεις» που υπέγραψε μέχρι στιγμής η Ελλάδα ήταν διαδοχικά βήματα για την εγγύηση των συμφερόντων των πιστωτών, δίχως να ληφθούν υπόψη οι πόροι και υπεράνω των αναγκών του πληθυσμού, υιοθετώντας μέτρα όπως η δημιουργία ενός «κλειστού λογαριασμού» για τη δέσμευση του 63% των κρατικών εσόδων με προοπτική την αποπληρωμή του χρέους, όπως το σχέδιο της αναγωγής των δανειστικών υποχρεώσεων σε συνταγματικά θεσπισμένους κανόνες ή όπως η σύνδεση των συμφωνηθέντων με «εθνικά Δίκαια βολικά για τον πιστωτή», όπως το βρετανικό Δίκαιο και το Δίκαιο του Λουξεμβούργου. Και εάν όλα αυτά ήταν λίγα, αρκεί να θυμηθεί κανείς πως τότε συμφωνήθηκε ότι η Γερμανία δεν θα προόριζε για αποπληρωμή των χρεών της πάνω από το 5% των εσόδων της από τις εξαγωγές, ενώ σήμερα, για την Ελλάδα, δεν υπάρχουν όρια, και, για να είμαστε ρεαλιστές, για να αποπληρωθεί το υποτιθέμενο χρέος θα έπρεπε να προορίζεται για την εξόφλησή του το 40% του ΑΕΠ.
Ας απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση: «Ποιόν πόλεμο έχει προκαλέσει και έχει χάσει ο ελληνικός λαός, ώστε οι «εκπρόσωποί» του να υπογράψουν και να επικυρώσουν μια παράδοση με τέτοιους όρους απέναντι σε αυτή την κλίκα εκβιαστών που ακόμη εξακολουθούν να υψώνουν τη σημαία της Ευρώπης;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia (31/5/2013)

Στις μέρες μας, ενώ στους δρόμους καίγονται κάδοι απορριμμάτων και στα κοινοβούλια πυρπολούνται δημοκρατικές κατακτήσεις, το πολιτικώς ορθόν είναι να καταδικάζουμε τη βία.
Ίσως η βία να είναι πάντα βία, αλλά τα κίνητρα για την χρήση της δεν είναι πάντα ηθικώς ισοδύναμα. Δεν είναι ίδια η βία της αυθαιρεσίας και της επίθεσης με αυτήν που προσπαθεί να μας προστατεύσει απ' αυτές. Δεν είναι ίδια η βία που γεννιέται απ' τον ρατσισμό και τις διακρίσεις με αυτήν που γεννιέται από την μάχη εναντίον τους. Δεν είναι ίδια η βία που ασκεί κανείς για να επιβάλλει τα προσωπικά του συμφέροντα με αυτήν που χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του κοινού συμφέροντος. Δεν είναι ίδια η βία που καταδικάζει κάποιον στην έσχατη φτώχεια με αυτήν του απεγνωσμένου αγώνα να ξεφύγει κανείς από εκείνη.
Απ' όλα όμως τα είδη βίας, η χειρότερη είναι αυτή που ασκείται με το γάντι: αυτή που, υπό το πέπλο μιας κάλπικης δημοκρατικής νομιμότητας, ασκείται από την εξουσία προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων,. Αυτή των κυβερνήσεων που, αντί να εγγυώνται το δικαίωμα στην ειρηνική διαμαρτυρία, συστηματικά πνίγουν στα χημικά αυτούς που αγωνίζονται να το ασκήσουν ώστε να μην αισθάνονται συνένοχοι στην αδικία∙ αυτή των «εκπροσώπων» με τα κλειστά αυτιά που δεν τολμούν καν να πλησιάσουν στο παράθυρο του κοινοβουλίου τους για να δουν ότι, εδώ και καιρό, κυβερνούν με γυρισμένη την πλάτη στους πολίτες που βυθίζονται όλο και περισσότερο στην απελπισία∙ η βία των επαναλαμβανόμενων ψεμάτων προς τους πολίτες, απ' τους οποίους στερούν ένα δημοψήφισμα για να αποφαίνονται σχετικά με συμφωνίες που θα τους δεσμεύσουν για πολλά χρόνια και που υπογράφονται εν ονόματί τους από δωσίλογες κυβερνήσεις αμφισβητούμενης δημοκρατικής νομιμοποίησης∙ η βία τού να έχουν αφήσει άστεγους 30.000 ανθρώπους να κοιμούνται σε χαρτόκουτα για ακόμα έναν χειμώνα∙ η βία τού να έχουν ήδη οδηγήσει το 21% του πληθυσμού της χώρας στο κατώφλι της φτώχειας∙ η βία τού να καταδικάζουν μία ολόκληρη γενιά στην ανεργία, στην ξενιτιά ή στην εξαθλίωση του να εργάζονται για 500 ευρώ και να βομβαρδίζονται με φόρους∙ η βία τού να κόβουν την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος σε οικογένειες την ίδια στιγμή που χαραμίζουν πόρους για να επιχορηγούν τις τράπεζες∙ η βία που καθιστά αναγκαίο να υποθηκεύεται κανείς εφόρου ζωής απέναντι στα λόμπυ της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας ώστε να γίνει άξιος του θεμελιώδους δικαιώματος στην κατοικία η βία τού να διαλύουν το κοινωνικό και δημοκρατικό Κράτος για να αντισταθμιστεί η ασυνειδησία των πολιτικών και η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία∙ η βία τού να εκχωρούν τον εθνικό πλούτο και την εθνική κυριαρχία υποτάσσοντας και εκφοβίζοντας τους πραγματικούς τους εντολείς.
Αυτή είναι η βία που πρέπει να καταδικάζουμε, η ατιμώρητη βία που ασκείται με το γάντι, η άσπιλη βία των υποκριτών, που σιωπούν όντας εν πλήρει συνειδήσει συνένοχοι ενός συστήματος που παράγει πλουσιοπάροχα εξαθλίωση, εκμετάλλευση, ανισότητα, αποικιοποίηση, πόλεμο και θάνατο, και που, παρ' όλα αυτά, θορυβημένοι κάνουν μια χειρονομία καταδίκης όταν βλέπουν να εκτοξεύεται καμιά πέτρα ή να καίγεται κάποιος κάδος σκουπιδιών.
Η Βία, με την πρωταρχική και ετυμολογική της σημασία, είναι μία ζωτική δύναμη, μία εσωτερική ορμή∙ η δύναμη που τρέφει μια ιδέα, ένα συλλογισμό, μία πράξη, ένα σώμα, μια πολιτεία, ακόμα και μία αρετή. Η Βία, στην αρχαία Ελλάδα, ήταν θεότητα αρχέγονη, που στις πλαγιές του Ακροκορίνθου μοιραζόταν ιερό με την Ανάγκη∙ "βίαν τε και δίκην συναρμόσας" ο Σόλων σφυρηλάτησε τους νόμους της Δημοκρατίας∙ και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι, κατά βάθος, η Δικαιοσύνη δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μία βία που προσπαθεί να επιβληθεί της αυθαιρεσίας και της ανισότητας, μία βία που πρέπει ν' ασκεί κανείς στον εαυτό του ώστε να δρά σύμφωνα με την αλήθεια και αποδίδοντας στον καθένα αυτό που του αξίζει.
Είναι η χρήση της δύναμης, και όχι η ίδια η δύναμη, αυτό που η ηθική οφείλει να κρίνει. Το να καταδικάζουμε τη βία πάντα θα φαίνεται «πολιτικώς ορθόν» μεγάλη προσοχή όμως στην δημαγωγία.

Άρθρο δημοσιευμένο στο LIFO και στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia

 

ΣΚΑΙ

 

 

 

Συνέντευξη στην Πόπη Τσαπανίδου. "ΤΩΡΑ"
«Η δημοκρατία στον κόσμο δεν κινδυνεύει από τις ακρότητες των ολίγων. Κινδυνεύει από τη χλιαρότητα των πολλών, από την αδιαφορία των πολλών, κι από την αποξένωση και αποστασιοποίηση των πολλών»

 

{youtube}eFBu2mxl1Gg{/youtube}

 

Τσαπανίδου: Πριν από οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να μου πείτε τι μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης στο βιβλίο αυτό το γραμμένο από σας που ζείτε εδώ καμιά δεκαοχταριά χρόνια.

Pedro Olalla: Ναι. Και είκοσι οκτώ από τότε που άρχισα να πηγαινοέρχομαι και να ασχολούμαι με την Ελλάδα ως αντικείμενο, με τον Ελληνικό πολιτισμό.

Τσαπανίδου: Ασχολείσθε και με την ιστορία της δηλαδή. Σας αρέσει η ιστορία της, γράφετε γενικότερα.

Pedro Olalla: Ναι, με τον πολιτισμό της.

Τσαπανίδου: Οι Έλληνες ασχολούνται με την ιστορία τους; Διαβάζουν την ιστορία τους; Την ξέρουν την ιστορία τους;

Pedro Olalla: Πολύ περισσότερο από άλλους λαούς, μη νομίζετε. Ακόμα κι αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί κάπως ανεπαρκές δεοντολογικά. Περισσότερο από άλλους λαούς.

Τσαπανίδου: Και στο δικό σας το βιβλίο τι θ' ανακαλύψουμε;

Pedro Olalla: Είναι ένα βιβλίο ιστορίας. Καθαρά ιστορικό από άποψη περιεχομένου, αλλά γραμμένο καθαρά με λογοτεχνικό ύφος και λογοτεχνικό τρόπο. Αλλά νομίζω ότι στην ουσία είναι πιο πολύ ένα βιβλίο ηθικής.

Ένα βιβλίο που μέσα από την αντιπαράθεση 120 επεισοδίων της ελληνικής ιστορίας με την ευρύτερη έννοια του όρου ελληνικής ιστορίας, από την αρχαιότητα, τους χρόνους του Ομήρου μέχρι τους σύγχρονους χρόνους, ιχνηλατεί, μέσα από ανθρώπινες χειρονομίες, καλές, κακές, αντιφατικές, ιχνηλατεί τη διαμόρφωση και την επιβίωση της ανθρωπιστικής τάσης ζωής. Γι' αυτό λέω ότι είναι ένα βιβλίο πιο πολύ ηθικής.

Εγώ νομίζω ότι αυτό είναι που μπορεί ν' ανακαλύψει ο αναγνώστης: πώς αυτή η ανθρωπιστική στάση, αυτή η στρατευμένη στάση υπέρ του ανθρώπου που νομίζω ότι είναι από τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό ανέκαθεν, έχει διαμορφωθεί πάντα ως μία στάση αντίστασης , ως μία στάση απέναντι σ' ένα αντίξοο και βάρβαρο περιβάλλον.

Τσαπανίδου: Σήμερα ο άνθρωπος σε ποια θέση βρίσκεται;

Pedro Olalla: Στην ίδια που βρισκόταν πάντα, σ' αυτό συγκεκριμένα. Δηλαδή αυτή η στάση που έχουμε επαινέσει όλοι και που νομίζουμε είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι όμως ανέκαθεν μία στάση των ολίγων. Και αυτό ακόμα και στην κλασσική αρχαιότητα, ακόμα και σε όλες τις ιστορικές περιόδους ήταν πάντα μία στάση των ολίγων. Σήμερα εξακολουθεί να είναι.

Τσαπανίδου: Οι ισορροπίες διαταράσσονται τώρα πιστεύετε κύριες Olalla ή γίνονται ευκαιρίες για προβληματισμό πάνω σ' αυτή την αλλαγή ισορροπιών ίσως;

Pedro Olalla: Τι εννοείτε με τις ισορροπίες. Τι ισορροπίες;

Τσαπανίδου: Δηλαδή ποιες των πολλών και των λίγων με την πραγματικότητα. Μπαίνουν πια σε άλλη ζυγαριά; Βλέπουμε ότι οι λίγοι έχουν αρχίσει και δυσανασχετούν πια εντόνως κι όχι μόνο στη χώρα μας.

Pedro Olalla: Βέβαια. Οι λίγοι ήταν πάντα αυτοί που κρατούσαν τα ηνία του κόσμου. Τότε υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη άγνοια αλλά εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα πολύ μεγάλη άγνοια. Κυρίως πολύ μεγάλη πολιτική άγνοια με την έννοια του πολίτη της πολιτείας, του πολίτη ως ενεργού φορέα της πολιτικής ουσίας της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια. Λέμε ότι ζούμε σε δημοκρατικά καθεστώτα και ουσιαστικά ζούμε σε ολιγαρχίες, δηλαδή σε καθεστώτα των ολίγων που επιβάλλουν συμφέροντα αντί να υπερασπίζονται το κοινό καλό.

Τσαπανίδου: Να το κάνουμε ακόμα πιο συγκεκριμένο; Ζείτε πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Κατ' αρχάς έχετε εξελληνιστεί πλήρως; Αποκτήσατε καλές αλλά και κακές ελληνικές συνήθειες;

Pedro Olalla: Εγώ γενικά όπου κι αν βρεθώ προσπαθώ ν' αποκτώ καλές συνήθειες μόνο. Δεν μ' έχει επηρεάσει σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό αυτό, και μάλιστα μπορώ να πω ότι από την αρχή ήμουνα ως Ισπανός πολύ κοντά στην ελληνική νοοτροπία. Δεν υπήρξε...

Τσαπανίδου: Μοιάζουν οι λαοί...

Pedro Olalla: Ναι. Δεν υπήρξε για μένα ένα σοκ με το να έρχομαι και να μετοικήσω στην Ελλάδα.

Τσαπανίδου: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό των Ελλήνων που εσείς το βλέπετε ως το μεγάλο μας προτέρημα. Τι είναι αυτό δηλαδή που κάνει τον Έλληνα πιο δυνατό απέναντι στη ζωή του αλλά και στους άλλους λαούς; (sic)

Pedro Olalla: Θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα πράγματα αλλά δεν είναι εύκολο αυτό να προσδιοριστεί.

Τσαπανίδου: Εμείς λέμε ότι είμαστε προσαρμοστικοί πολύ.

Pedro Olalla: Ναι, αυτό είναι πολύ καλό γνώρισμα γιατί αυτός που επιβιώνει τελικά είναι αυτός που προσαρμόζεται κι όχι αυτός που είναι πιο δυνατός.

Τσαπανίδου: Και εύστροφοι πολύ. (sic)

Pedro Olalla: Και είναι εύστροφος, βεβαίως. Ναι.

Τσαπανίδου: Και μορφωμένοι πολύ. (sic)

Pedro Olalla: Μορφωμένοι, είδες το είπα στην αρχή. Σε σύγκριση με άλλους λαούς ο ελληνικός λαός είναι μορφωμένος αλλά αυτό δεν δικαιολογεί ν' αναπαυθούμε στις δάφνες μας και να νομίζουμε ότι τάχουμε επιτύχει όλα. Είναι επίσης...

Τσαπανίδου: Το ελάττωμά μας ποιο είναι κύριε Olalla; Τώρα σας ζητώ να κάνετε κάτι δύσκολο γιατί είστε εδώ 18-20 χρόνια και βάλε. Εγώ σας ζητώ να καθίσετε λίγο πιο μακριά και να μας κρίνετε όσο γίνεται. Το ελάττωμα, αυτό που μας κρατάει σ' αυτή τη δύσκολη θέση που σήμερα είμαστε ποιο είναι;

Pedro Olalla: Ίσως αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό δεν το έχουν αποκλειστικά οι Έλληνες βέβαια, η έλλειψη μιας συλλογικής σκέψης και μίας συλλογικής δράσης κυρίως. Αυτό είναι κάτι το αναγκαίο για να βγούμε από την κατάσταση που σήμερα ζούμε.

Τσαπανίδου: Θα μπορούσε να υπάρξει συλλογική σκέψη;

Pedro Olalla: Βεβαίως θα μπορούσε να υπάρξει. Συλλογική δράση. Η σκέψη πρέπει να είναι ατομική. Πρέπει ο καθένας να έχει τη δική του σκέψη αλλιώς μιλάμε για άλλο θέμα.

Τσαπανίδου: Όταν οι ιδεολογίες συγκρούονται;

Pedro Olalla: Υπάρχουν πάντα συγκοινωνούντα δοχεία. Υπάρχουν πάντα κοινά σημεία, υπάρχουν πάντα σημεία σύγκλισης. Το θέμα είναι ότι πρέπει να βρούμε τους τρόπους να ενεργήσουμε συλλογικά γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση.

Τσαπανίδου: Βλέπουμε ότι στη σημερινή δύσκολη κατάσταση πολλοί επιλέγουν να στηρίξουν τις ελπίδες τους για να βγούμε απ' αυτή την κρίση στη σημερινή κυβέρνηση κι άλλοι στο κόμμα που ηγείται ο κύριος Τσίπρας, στο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς μπορούνε να γεφυρώσουν τις διαφορές τους που είναι σημαντικές διαφορές; Οι μεν και οι δε, και να δουλέψουνε μαζί για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Και σε κάθε περίπτωση τι μπορούμε να διδαχτούμε από το πώς οι Ισπανοί αντιμετωπίζουνε την κρίση;

Pedro Olalla: Ανάμεσα στην Ισπανία και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά κοινά σημεία, γενικά, ιστορικά. Είναι δύο χώρες ανάμεσα στις οποίες μπορούμε να χαράξουμε παράλληλους βίους με την πρωταρχική έννοια του όρου. Αυτή τη στιγμή και οι δύο χώρες βιώνουν σχεδόν την ίδια κατάσταση. Δηλαδή βιώνουν ένα σχέδιο εκβιασμού και λεηλασίας. Μέχρι πρότινος, το πολιτικό ... στην Ισπανία και ο επίσημος λόγος ήταν να λέμε με ανακούφιση ότι ευτυχώς δεν είμαστε η Ελλάδα. Από το establishment, όχι από κάτω.

Τσαπανίδου: Τόχουμε συνηθίσει αυτό, το ακούμε από πολλούς.

Pedro Olalla: Ναι. Αλλά τώρα αυτό πρέπει να το βουλώσουν και πρέπει να δουν ότι η Ισπανία βρίσκεται ήδη στην ίδια τροχιά, οδεύει προς το ίδιο μέρος και ήτανε από τότε στην ίδια κατάσταση. Υπάρχουν αντικειμενικά στοιχεία και αντικειμενικές συνθήκες για να υποστεί η Ισπανία το ίδιο.

Η Ισπανία αυτή τη στιγμή έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα γιατί δεν βλέπει ως παραδοσιακά στην Ελλάδα το απώτατο παρελθόν της, βλέπει και το παρόν της και το άμεσο μέλλον. Γι' αυτό, επειδή αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν είναι ένα τοπικό πρόβλημα, δεν είναι μία τοπική κρίση, είναι οι επιπτώσεις του συστήματος στο οποίο ζούμε, το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία.

Όλα αυτά που μπορούν να καλύψουν αυτή την κατάσταση με παραπετάσματα καπνού, και να αποδώσουμε ευθύνες σε συγκεκριμένους ανθρώπους, στην πολιτεία γενικά, να διαλύσουμε τις ευθύνες στο σύνολο των πολιτών και να μην αναζητήσουμε τους πραγματικούς υπεύθυνους για τις καταστάσεις, και να ρίχνουμε συνέχεια καύσιμο σ' αυτό το σύστημα για να το διαιωνίσουμε αντί για να το ανατρέψουμε, αυτό είναι κάτι πολύ κοινό αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και στην Ισπανία.

Τσαπανίδου: Άνθρωποι οι οποίοι μελετούν βαθιά στην ιστορία μπορούν να προβλέψουν το μέλλον;

Pedro Olalla: Να προβλέψουν το μέλλον είναι κάτι δύσκολο γιατί το μέλλον είναι πάντα ανοιχτό.

Τσαπανίδου: Ναι αλλά δεν κάνει κύκλους;

Pedro Olalla: Αλλά τουλάχιστον αυτός που διαβάζει ιστορία, εγώ ανέκαθεν πίστευα ότι σκοπός της ιστορίας είναι να βοηθήσει τον κόσμο στο να γίνει καλύτερος ο κόσμος.

Τσαπανίδου: Να μην επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη.

Pedro Olalla: Αλλά το θέμα είναι ότι η ιστορία τουλάχιστον μας επιτρέπει να γνωρίζουμε την αιτία των πραγμάτων. Για να λύσει κανείς τα προβλήματα πρέπει να γνωρίσει και την αιτία του προβλήματος. Τουλάχιστον σ' αυτό μπορεί να βοηθήσει η ιστορία. Ίσως απ' αυτό το σημείο μπορεί κάποιος να κάνει προβλέψεις ακόμα και εύστοχες.

Τσαπανίδου: Άρα λοιπόν εσείς τι θα λέγατε;

Pedro Olalla: Τι θα έλεγα;

Τσαπανίδου: Τη μελετάμε την αιτία; Την έχουμε εντοπίσει; Κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε; Την αγνοούν οι πολλοί; Την ξέρουν οι λίγοι; Τι;

Pedro Olalla: Εγώ νομίζω ότι τις σκεπάζουμε τις πραγματικές αιτίες του σημερινού χάους. Τις σκεπάζουμε με ένα χοντρό στρώμα σιωπής και αδιαφορίας. Για παράδειγμα δεν λέμε τίποτα για τον τρόπο που δημιουργείται το χρήμα, για παράδειγμα. Μία από τις αιτίες του συστήματός μας.
Δεν μπαίνουμε εκ βαθέων στην πραγματική κρίση των δημοκρατικών πολιτευμάτων. Ο κόσμος αυτή τη στιγμή έχει δύο τεράστια προβλήματα: το ένα είναι η δίκαιη κατανομή του πλούτου και το άλλο είναι η δίκαιη κατανομή της εξουσίας, δηλαδή η συμμετοχή των πολιτών δίκαια και ίσα στην εξουσία.

Τσαπανίδου: Αυτό ήταν το ζητούμενο πάντα.

Pedro Olalla: Ε, ναι, βέβαια, και εξακολουθεί να είναι...

Τσαπανίδου: Έχει επιτευχθεί ποτέ;

Pedro Olalla: Όμως κανένα από αυτά τα μέτρα που μας επιβάλλουν τώρα δεν έχει στόχο ούτε την πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου ούτε τη συμμετοχή των πολιτών στον ορισμό του κοινού καλού.

Τσαπανίδου: Υπάρχει κάποιο μοντέλο πάνω στο οποίο θα μπορούσαμε να πατήσουμε διότι και η ιστορία έχει δείξει ότι έχουν καταρρεύσει όλα αυτά.

Pedro Olalla: Υπάρχει αλλά είναι ακόμα εν τω γίγνεσθαι. Αυτό το μοντέλο είναι η δημοκρατία, η πραγματική δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία εξακολουθεί να είναι ένα ριζοσπαστικό όραμα αυτή τη στιγμή, όπως ήτανε και στην αρχή. Όπως ήτανε πραγματικά και στην αρχή. Απλώς η κοινωνία καλείται να γίνει πολύ πιο ριζοσπαστική αυτή τη στιγμή. Αλλά πολύ πιο δημοκρατικά ριζοσπαστική.

Τσαπανίδου: Πόσο οδυνηρή μπορεί να είναι αυτή η μετάβαση από τη μία εποχή στην άλλη; Θάρθει η επόμενη εποχή. Θάρθει...

Pedro Olalla: Δεν ξέρω αν θα έρθει γιατί η δημοκρατία είναι ένα σύστημα που εξ ορισμού βασίζεται...

Τσαπανίδου: Θάρθει η επόμενη μέρα, η επόμενη εποχή ακόμα κι αν είναι η ίδια που ζούμε σήμερα αλλά απλώς μεταλλαγμένη. Αλλά θα περάσουμε από μία μετάβαση. Πόσο οδυνηρή μετάβαση θάναι αυτή;

Pedro Olalla: Εγώ νομίζω ότι όσο οδυνηρή κι αν είναι θα είναι πολύ λιγότερο οδυνηρή από τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης που ζούμε τώρα, όχι μόνο για την Ελλάδα, γενικά.

Τσαπανίδου: Εκφράζονται φόβοι για συρράξεις, για εμφυλίους, για απώλειες ζωών...

Pedro Olalla: Βέβαια. Αλλά όλοι αυτοί οι φόβοι ευνοούν το status quo. Δηλαδή η δημοκρατία στον κόσμο δεν κινδυνεύει από τις ακρότητες των ολίγων. Κινδυνεύει από τη χλιαρότητα των πολλών, από την αδιαφορία των πολλών, κι από την αποξένωση και αποστασιοποίηση των πολλών. Και αυτοί οι φόβοι, αυτός ο λόγος ευνοεί αυτή την κατάσταση.

Τσαπανίδου: Κύριε Olalla σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήσασταν εδώ... Νάστε καλά.

Pedro Olalla: Ευχαριστώ πάρα πολύ!

FaLang translation system by Faboba

Copyright © Pedro Olalla 2016

Reviewbox reviewbox 22Gitnux.png

 

Web Hosting and Design by web+