Blog
Esta sección reúne, a manera de archivo, diversas reflexiones que, sobre la difícil situación que vive Grecia, he ido publicando en los últimos tiempos a la par de los hechos. Han surgido en Atenas, del contacto diario con la calle, con el abuso, con la mentira, con la pasividad, con la impotencia y con la injusticia. Afortunadamente, han encontrado eco en numerosos rincones del ciberespacio, han corrido de blog en blog, han llegado a los medios “oficiales” y, en ocasiones, han regresado en forma de pequeños mensajes para darme la más profunda alegría que puede recibir quien pone por escrito un pensamiento: la de saber que hay alguien, en algún lugar, que agradece leerlo. Todos esos testimonios –los que me apoyan y los que me critican– me han ayudado a comprender mejor el mundo en que vivimos. Por eso merece la pena escribir.
|
Mi agradecimiento |
Sólo esto
- Detalles
- Visto: 22993
Últimamente, por el espeso silencio de los informativos europeos sobre la situación de la sociedad griega, se filtran de vez en cuando noticias alarmantes sobre familias sin electricidad y sin petróleo, hospitales sin medios ni medicamentos, colas ingentes en las cocinas de beneficencia, proselitismo nazista a cambio de alimento, violencia policial y ataques furibundos a los emigrantes. Desgraciadamente, todo esto es verdad, aunque a veces se cuente con sensacionalismo.
También es cierto que miles de personas duermen cada noche en las calles, que han cerrado más de cien mil empresas, que muchísima gente trabaja sin cobrar con la ilusión perversa de mantener su puesto un poco más, que se privatizan a precio de saldo recursos naturales y bienes comunes, que la soberanía nacional está pisoteada y que todo lo dicho sigue siendo negado y ocultado con el mayor cinismo.
Pero, al margen de esto, sólo hace falta un dato para tomar conciencia suficiente de la tragedia: en los últimos cuatro años, más de 2.500 personas se han quitado la vida. Que se sepa; porque muchas familias lo ocultan por cuestiones de fe, por dolor, por vergüenza. Desde que empezó la "crisis" hasta hoy, más de una persona se ha suicidado cada día. No han sido sólo el farmacéutico Dimitris Christoulas o el maestro Savvas Metikidis. Han sido cientos y cientos más, con nombres y apellidos, día tras día. Y hoy también habrá alguien que, privado de sentido y de esperanza, cogerá la escopeta, o la soga, o abrirá la ventana. Y mañana también, aunque no nos lo cuenten las noticias. Sólo esto, sólo esto debería bastar para demostrar y condenar el abominable fracaso.
Entonces y ahora
- Detalles
- Visto: 19882
Hace ya casi un año, escribí un artículo de contenido histórico sobre "Las deudas de Alemania" por el que recibí numerosos insultos y descalificaciones anónimas. Hoy, el informe sobre las indemnizaciones de guerra que Alemania adeuda a Grecia presentado por un grupo de expertos ante el gobierno heleno –y las noticias al respecto aparecidas en la prensa internacional– han hecho que el tema cobre de nuevo actualidad.
No hace falta volver a repetir lo dicho sobre las indemnizaciones por haber matado, saqueado y obligado al país a conceder un préstamo forzoso para el mantenimiento de las tropas de ocupación, pero la expectativa suscitada a partir de este informe aún "secreto" brinda sin embargo una ocasión propicia para comparar las condiciones que los aliados impusieron entonces a la Alemania derrotada con las que los "acreedores" extranjeros –orquestados por la Alemania actual– imponen hoy a una Grecia extenuada que aún se pregunta con asombro qué guerra ha provocado y ha perdido.
La situación de Grecia hoy no tiene parangón con la de la Alemania perdedora de la segunda guerra mundial. Entonces, los acreedores fueron indulgentes con la nación alemana, y eso que se trataba de indemnizaciones de guerra y no de una deuda derivada fundamentalmente de la especulación financiera y de la corrupción. El principio que en aquel momento orientaba la política de los acreedores era el de la viabilidad del pago; hoy la actitud es diametralmente opuesta, ¡y eso que estamos en el seno de la Unión Europea!
Entonces, Alemania debía pagar el grueso de su deuda en su moneda nacional, que podía acuñar a discreción; hoy, Grecia debe hacerlo en una moneda que no puede controlar. Entonces, los aliados aceptaron la reducción de sus exportaciones a Alemania para favorecer la producción interna de ésta y para estimular al mismo tiempo sus exportaciones; hoy, Grecia acomete el mayor plan de privatizaciones del mundo en beneficio de los acreedores, tiene prohibido subvencionar o proteger sus productos locales y está obligada por Alemania y Francia a no recortar el gasto militar que destina a comprar armamento a estos países. Entonces, el acuerdo suscrito contemplaba la posibilidad de suspender los pagos y de renegociar las condiciones, con competencia de los propios tribunales alemanes, si se presentaba un cambio sustancial que limitara la disponibilidad de recursos; hoy todos los «compromisos» que Grecia ha ido firmando hasta el momento han sido sucesivos pasos para garantizar los intereses de los acreedores, sin tener en cuenta los recursos e incluso por delante de las necesidades de la población, y adoptando medidas como la creación de una «cuenta cerrada» para el bloqueo del 63% de los ingresos del Estado con vistas a la atención preferente del pago de la deuda, como el proyecto de elevación de tal obligación deudora a norma constitucional, o como la vinculación de los acuerdos a «derechos de conveniencia para el acreedor» como el británico y el luxemburgués. Y por si todo esto fuera poco, basta recordar que entonces se estableció que Alemania no destinara al pago de sus deudas más de un 5% de sus ingresos por exportaciones, mientras que hoy, para Grecia, no se han fijado límites, y, siendo realistas, para sufragar esa supuesta deuda tendría que destinar a su amortización el 40% del PIB.
Que alguien responda a esta pregunta: ¿Qué guerra ha provocado y ha perdido el pueblo griego para que sus "representantes" firmen y sancionen una rendición de estas características ante esa camarilla de extorsionadores que aún sigue enarbolando la bandera de Europa?
Violencia
- Detalles
- Visto: 25984
Hoy día, mientras en las calles arden contenedores y en los parlamentos arden conquistas democráticas, lo políticamente correcto es condenar la violencia.
Puede que la violencia sea siempre violencia, pero los motivos de su utilización no son siempre éticamente iguales. No es la misma la violencia que se utiliza para abusar y agredir que la que se utiliza para defenderse de la agresión y del abuso. No es la misma la violencia nacida del racismo y de la discriminación que la que nace de la lucha contra ambos. No es la misma la violencia que se ejerce para imponer los intereses propios que la que se utiliza para defender el interés común. No es la misma la violencia que condena a la necesidad extrema que la que lucha desesperadamente por salir de ella.
Pero de todas las violencias, la peor es la de guante blanco: la ejercida desde el poder en favor de intereses particulares y al amparo de una falaz legitimidad democrática. La de gobiernos que, lejos de garantizar el derecho a la manifestación pacífica, gasean sistemáticamente a quienes tratan de ejercerlo para no sentirse cómplices de la injusticia; la de "representantes" de oídos sordos que no se atreven a asomarse siquiera a la ventana de su parlamento para ver que, desde hace ya tiempo, gobiernan de espaldas a una ciudadanía cada vez más desesperada; la violencia de estar mintiendo reiteradamente a esa ciudadanía y de escamotearle un referéndum para pronunciarse sobre pactos que la comprometerán durante largos años y que están siendo firmados en su nombre por gobiernos colaboracionistas de muy dudosa legitimidad democrática; la violencia de haber dejado a 30.000 personas sin hogar durmiendo entre cartones otro invierno más; la violencia de haber situado ya al 21% de la población del país bajo el umbral de la pobreza; la violencia de condenar a una generación al paro, a la emigración, o a la miseria de ser contratado por 500 euros y acribillado a impuestos; la violencia de cortar el suministro eléctrico a las familias mientras se subvenciona a fondo perdido a la banca; la violencia de que para ver cumplido el derecho fundamental a la vivienda haya que hipotecarse de por vida con los lobbies de la ingeniería financiera; la violencia de estar desmantelando el Estado social y democrático para pagar la insensatez de los políticos y el descontrol de la especulación; la violencia de estar enajenando la riqueza y la soberanía nacional ante la sumisión y el miedo de sus verdaderos dueños.
Ésa es la violencia que hay que condenar, la impune violencia de guante blanco, la violencia impoluta de los hipócritas que callan sabiéndose cómplices de un sistema que produce a manos llenas miseria, explotación, desigualdad, colonialismo, guerra y muerte, y que, sin embargo, hacen un consternado gesto de repulsa cuando ven volar una piedra o arder un contenedor de basura.
La Violencia, en su sentido original y etimológico, es una fuerza vital, un ímpetu: la fuerza que sustenta una idea, un argumento, un acto, un cuerpo, un estado, incluso una virtud. Violencia (Βία) era en la antigua Grecia una divinidad primigenia, que en las laderas del Acrocorinto compartía santuario con Ananke, la Necesidad; "conciliando violencia y justicia" ("βίαν τε και δίκην συναρμόσας") forjó Solón las leyes de la Democracia; y no olvidemos nunca que, en el fondo, la Justicia no es sino una violencia que trata de imponerse sobre el abuso y la desigualdad, una violencia que hay que hacerse a uno mismo para obrar conforme a la verdad y dando a cada cual lo que merece.
Es el uso de la fuerza, y no la fuerza misma, lo que la ética debe juzgar. Condenar la violencia siempre parecerá "políticamente correcto", pero mucho cuidado con la demagogia.
Artículo publicado en LIFO y en La Vanguardia
|
Entrevista en SKAI (en griego)
- Detalles
- Visto: 16385
![]() |
|
|
|
Entrevista con Popi Tsapanidou. "ΤΩΡΑ" |
|
{youtube}eFBu2mxl1Gg{/youtube} |
Τσαπανίδου: Πριν από οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να μου πείτε τι μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης στο βιβλίο αυτό το γραμμένο από σας που ζείτε εδώ καμιά δεκαοχταριά χρόνια.
Pedro Olalla: Ναι. Και είκοσι οκτώ από τότε που άρχισα να πηγαινοέρχομαι και να ασχολούμαι με την Ελλάδα ως αντικείμενο, με τον Ελληνικό πολιτισμό. Τσαπανίδου: Ασχολείσθε και με την ιστορία της δηλαδή. Σας αρέσει η ιστορία της, γράφετε γενικότερα. Pedro Olalla: Ναι, με τον πολιτισμό της. Τσαπανίδου: Οι Έλληνες ασχολούνται με την ιστορία τους; Διαβάζουν την ιστορία τους; Την ξέρουν την ιστορία τους; Pedro Olalla: Πολύ περισσότερο από άλλους λαούς, μη νομίζετε. Ακόμα κι αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί κάπως ανεπαρκές δεοντολογικά. Περισσότερο από άλλους λαούς. Τσαπανίδου: Και στο δικό σας το βιβλίο τι θ' ανακαλύψουμε; Pedro Olalla: Είναι ένα βιβλίο ιστορίας. Καθαρά ιστορικό από άποψη περιεχομένου, αλλά γραμμένο καθαρά με λογοτεχνικό ύφος και λογοτεχνικό τρόπο. Αλλά νομίζω ότι στην ουσία είναι πιο πολύ ένα βιβλίο ηθικής. Ένα βιβλίο που μέσα από την αντιπαράθεση 120 επεισοδίων της ελληνικής ιστορίας με την ευρύτερη έννοια του όρου ελληνικής ιστορίας, από την αρχαιότητα, τους χρόνους του Ομήρου μέχρι τους σύγχρονους χρόνους, ιχνηλατεί, μέσα από ανθρώπινες χειρονομίες, καλές, κακές, αντιφατικές, ιχνηλατεί τη διαμόρφωση και την επιβίωση της ανθρωπιστικής τάσης ζωής. Γι' αυτό λέω ότι είναι ένα βιβλίο πιο πολύ ηθικής. Εγώ νομίζω ότι αυτό είναι που μπορεί ν' ανακαλύψει ο αναγνώστης: πώς αυτή η ανθρωπιστική στάση, αυτή η στρατευμένη στάση υπέρ του ανθρώπου που νομίζω ότι είναι από τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό ανέκαθεν, έχει διαμορφωθεί πάντα ως μία στάση αντίστασης , ως μία στάση απέναντι σ' ένα αντίξοο και βάρβαρο περιβάλλον. Τσαπανίδου: Σήμερα ο άνθρωπος σε ποια θέση βρίσκεται; Pedro Olalla: Στην ίδια που βρισκόταν πάντα, σ' αυτό συγκεκριμένα. Δηλαδή αυτή η στάση που έχουμε επαινέσει όλοι και που νομίζουμε είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι όμως ανέκαθεν μία στάση των ολίγων. Και αυτό ακόμα και στην κλασσική αρχαιότητα, ακόμα και σε όλες τις ιστορικές περιόδους ήταν πάντα μία στάση των ολίγων. Σήμερα εξακολουθεί να είναι. Τσαπανίδου: Οι ισορροπίες διαταράσσονται τώρα πιστεύετε κύριες Olalla ή γίνονται ευκαιρίες για προβληματισμό πάνω σ' αυτή την αλλαγή ισορροπιών ίσως; Pedro Olalla: Τι εννοείτε με τις ισορροπίες. Τι ισορροπίες; Τσαπανίδου: Δηλαδή ποιες των πολλών και των λίγων με την πραγματικότητα. Μπαίνουν πια σε άλλη ζυγαριά; Βλέπουμε ότι οι λίγοι έχουν αρχίσει και δυσανασχετούν πια εντόνως κι όχι μόνο στη χώρα μας. Pedro Olalla: Βέβαια. Οι λίγοι ήταν πάντα αυτοί που κρατούσαν τα ηνία του κόσμου. Τότε υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη άγνοια αλλά εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα πολύ μεγάλη άγνοια. Κυρίως πολύ μεγάλη πολιτική άγνοια με την έννοια του πολίτη της πολιτείας, του πολίτη ως ενεργού φορέα της πολιτικής ουσίας της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια. Λέμε ότι ζούμε σε δημοκρατικά καθεστώτα και ουσιαστικά ζούμε σε ολιγαρχίες, δηλαδή σε καθεστώτα των ολίγων που επιβάλλουν συμφέροντα αντί να υπερασπίζονται το κοινό καλό. Τσαπανίδου: Να το κάνουμε ακόμα πιο συγκεκριμένο; Ζείτε πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Κατ' αρχάς έχετε εξελληνιστεί πλήρως; Αποκτήσατε καλές αλλά και κακές ελληνικές συνήθειες; Pedro Olalla: Εγώ γενικά όπου κι αν βρεθώ προσπαθώ ν' αποκτώ καλές συνήθειες μόνο. Δεν μ' έχει επηρεάσει σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό αυτό, και μάλιστα μπορώ να πω ότι από την αρχή ήμουνα ως Ισπανός πολύ κοντά στην ελληνική νοοτροπία. Δεν υπήρξε... Τσαπανίδου: Μοιάζουν οι λαοί... Pedro Olalla: Ναι. Δεν υπήρξε για μένα ένα σοκ με το να έρχομαι και να μετοικήσω στην Ελλάδα. Τσαπανίδου: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό των Ελλήνων που εσείς το βλέπετε ως το μεγάλο μας προτέρημα. Τι είναι αυτό δηλαδή που κάνει τον Έλληνα πιο δυνατό απέναντι στη ζωή του αλλά και στους άλλους λαούς; (sic) Pedro Olalla: Θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα πράγματα αλλά δεν είναι εύκολο αυτό να προσδιοριστεί. Τσαπανίδου: Εμείς λέμε ότι είμαστε προσαρμοστικοί πολύ. Pedro Olalla: Ναι, αυτό είναι πολύ καλό γνώρισμα γιατί αυτός που επιβιώνει τελικά είναι αυτός που προσαρμόζεται κι όχι αυτός που είναι πιο δυνατός. Τσαπανίδου: Και εύστροφοι πολύ. (sic) Pedro Olalla: Και είναι εύστροφος, βεβαίως. Ναι. Τσαπανίδου: Και μορφωμένοι πολύ. (sic) Pedro Olalla: Μορφωμένοι, είδες το είπα στην αρχή. Σε σύγκριση με άλλους λαούς ο ελληνικός λαός είναι μορφωμένος αλλά αυτό δεν δικαιολογεί ν' αναπαυθούμε στις δάφνες μας και να νομίζουμε ότι τάχουμε επιτύχει όλα. Είναι επίσης... Τσαπανίδου: Το ελάττωμά μας ποιο είναι κύριε Olalla; Τώρα σας ζητώ να κάνετε κάτι δύσκολο γιατί είστε εδώ 18-20 χρόνια και βάλε. Εγώ σας ζητώ να καθίσετε λίγο πιο μακριά και να μας κρίνετε όσο γίνεται. Το ελάττωμα, αυτό που μας κρατάει σ' αυτή τη δύσκολη θέση που σήμερα είμαστε ποιο είναι; Pedro Olalla: Ίσως αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό δεν το έχουν αποκλειστικά οι Έλληνες βέβαια, η έλλειψη μιας συλλογικής σκέψης και μίας συλλογικής δράσης κυρίως. Αυτό είναι κάτι το αναγκαίο για να βγούμε από την κατάσταση που σήμερα ζούμε. Τσαπανίδου: Θα μπορούσε να υπάρξει συλλογική σκέψη; Pedro Olalla: Βεβαίως θα μπορούσε να υπάρξει. Συλλογική δράση. Η σκέψη πρέπει να είναι ατομική. Πρέπει ο καθένας να έχει τη δική του σκέψη αλλιώς μιλάμε για άλλο θέμα. Τσαπανίδου: Όταν οι ιδεολογίες συγκρούονται; Pedro Olalla: Υπάρχουν πάντα συγκοινωνούντα δοχεία. Υπάρχουν πάντα κοινά σημεία, υπάρχουν πάντα σημεία σύγκλισης. Το θέμα είναι ότι πρέπει να βρούμε τους τρόπους να ενεργήσουμε συλλογικά γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Τσαπανίδου: Βλέπουμε ότι στη σημερινή δύσκολη κατάσταση πολλοί επιλέγουν να στηρίξουν τις ελπίδες τους για να βγούμε απ' αυτή την κρίση στη σημερινή κυβέρνηση κι άλλοι στο κόμμα που ηγείται ο κύριος Τσίπρας, στο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς μπορούνε να γεφυρώσουν τις διαφορές τους που είναι σημαντικές διαφορές; Οι μεν και οι δε, και να δουλέψουνε μαζί για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Και σε κάθε περίπτωση τι μπορούμε να διδαχτούμε από το πώς οι Ισπανοί αντιμετωπίζουνε την κρίση; Pedro Olalla: Ανάμεσα στην Ισπανία και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά κοινά σημεία, γενικά, ιστορικά. Είναι δύο χώρες ανάμεσα στις οποίες μπορούμε να χαράξουμε παράλληλους βίους με την πρωταρχική έννοια του όρου. Αυτή τη στιγμή και οι δύο χώρες βιώνουν σχεδόν την ίδια κατάσταση. Δηλαδή βιώνουν ένα σχέδιο εκβιασμού και λεηλασίας. Μέχρι πρότινος, το πολιτικό ... στην Ισπανία και ο επίσημος λόγος ήταν να λέμε με ανακούφιση ότι ευτυχώς δεν είμαστε η Ελλάδα. Από το establishment, όχι από κάτω. Τσαπανίδου: Τόχουμε συνηθίσει αυτό, το ακούμε από πολλούς. Pedro Olalla: Ναι. Αλλά τώρα αυτό πρέπει να το βουλώσουν και πρέπει να δουν ότι η Ισπανία βρίσκεται ήδη στην ίδια τροχιά, οδεύει προς το ίδιο μέρος και ήτανε από τότε στην ίδια κατάσταση. Υπάρχουν αντικειμενικά στοιχεία και αντικειμενικές συνθήκες για να υποστεί η Ισπανία το ίδιο. Η Ισπανία αυτή τη στιγμή έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα γιατί δεν βλέπει ως παραδοσιακά στην Ελλάδα το απώτατο παρελθόν της, βλέπει και το παρόν της και το άμεσο μέλλον. Γι' αυτό, επειδή αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν είναι ένα τοπικό πρόβλημα, δεν είναι μία τοπική κρίση, είναι οι επιπτώσεις του συστήματος στο οποίο ζούμε, το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία. Όλα αυτά που μπορούν να καλύψουν αυτή την κατάσταση με παραπετάσματα καπνού, και να αποδώσουμε ευθύνες σε συγκεκριμένους ανθρώπους, στην πολιτεία γενικά, να διαλύσουμε τις ευθύνες στο σύνολο των πολιτών και να μην αναζητήσουμε τους πραγματικούς υπεύθυνους για τις καταστάσεις, και να ρίχνουμε συνέχεια καύσιμο σ' αυτό το σύστημα για να το διαιωνίσουμε αντί για να το ανατρέψουμε, αυτό είναι κάτι πολύ κοινό αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και στην Ισπανία. Τσαπανίδου: Άνθρωποι οι οποίοι μελετούν βαθιά στην ιστορία μπορούν να προβλέψουν το μέλλον; Pedro Olalla: Να προβλέψουν το μέλλον είναι κάτι δύσκολο γιατί το μέλλον είναι πάντα ανοιχτό. Τσαπανίδου: Ναι αλλά δεν κάνει κύκλους; Pedro Olalla: Αλλά τουλάχιστον αυτός που διαβάζει ιστορία, εγώ ανέκαθεν πίστευα ότι σκοπός της ιστορίας είναι να βοηθήσει τον κόσμο στο να γίνει καλύτερος ο κόσμος. Τσαπανίδου: Να μην επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Pedro Olalla: Αλλά το θέμα είναι ότι η ιστορία τουλάχιστον μας επιτρέπει να γνωρίζουμε την αιτία των πραγμάτων. Για να λύσει κανείς τα προβλήματα πρέπει να γνωρίσει και την αιτία του προβλήματος. Τουλάχιστον σ' αυτό μπορεί να βοηθήσει η ιστορία. Ίσως απ' αυτό το σημείο μπορεί κάποιος να κάνει προβλέψεις ακόμα και εύστοχες. Τσαπανίδου: Άρα λοιπόν εσείς τι θα λέγατε; Pedro Olalla: Τι θα έλεγα; Τσαπανίδου: Τη μελετάμε την αιτία; Την έχουμε εντοπίσει; Κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε; Την αγνοούν οι πολλοί; Την ξέρουν οι λίγοι; Τι; Pedro Olalla: Εγώ νομίζω ότι τις σκεπάζουμε τις πραγματικές αιτίες του σημερινού χάους. Τις σκεπάζουμε με ένα χοντρό στρώμα σιωπής και αδιαφορίας. Για παράδειγμα δεν λέμε τίποτα για τον τρόπο που δημιουργείται το χρήμα, για παράδειγμα. Μία από τις αιτίες του συστήματός μας. Τσαπανίδου: Αυτό ήταν το ζητούμενο πάντα. Pedro Olalla: Ε, ναι, βέβαια, και εξακολουθεί να είναι... Τσαπανίδου: Έχει επιτευχθεί ποτέ; Pedro Olalla: Όμως κανένα από αυτά τα μέτρα που μας επιβάλλουν τώρα δεν έχει στόχο ούτε την πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου ούτε τη συμμετοχή των πολιτών στον ορισμό του κοινού καλού. Τσαπανίδου: Υπάρχει κάποιο μοντέλο πάνω στο οποίο θα μπορούσαμε να πατήσουμε διότι και η ιστορία έχει δείξει ότι έχουν καταρρεύσει όλα αυτά. Pedro Olalla: Υπάρχει αλλά είναι ακόμα εν τω γίγνεσθαι. Αυτό το μοντέλο είναι η δημοκρατία, η πραγματική δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία εξακολουθεί να είναι ένα ριζοσπαστικό όραμα αυτή τη στιγμή, όπως ήτανε και στην αρχή. Όπως ήτανε πραγματικά και στην αρχή. Απλώς η κοινωνία καλείται να γίνει πολύ πιο ριζοσπαστική αυτή τη στιγμή. Αλλά πολύ πιο δημοκρατικά ριζοσπαστική. Τσαπανίδου: Πόσο οδυνηρή μπορεί να είναι αυτή η μετάβαση από τη μία εποχή στην άλλη; Θάρθει η επόμενη εποχή. Θάρθει... Pedro Olalla: Δεν ξέρω αν θα έρθει γιατί η δημοκρατία είναι ένα σύστημα που εξ ορισμού βασίζεται... Τσαπανίδου: Θάρθει η επόμενη μέρα, η επόμενη εποχή ακόμα κι αν είναι η ίδια που ζούμε σήμερα αλλά απλώς μεταλλαγμένη. Αλλά θα περάσουμε από μία μετάβαση. Πόσο οδυνηρή μετάβαση θάναι αυτή; Pedro Olalla: Εγώ νομίζω ότι όσο οδυνηρή κι αν είναι θα είναι πολύ λιγότερο οδυνηρή από τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης που ζούμε τώρα, όχι μόνο για την Ελλάδα, γενικά. Τσαπανίδου: Εκφράζονται φόβοι για συρράξεις, για εμφυλίους, για απώλειες ζωών... Pedro Olalla: Βέβαια. Αλλά όλοι αυτοί οι φόβοι ευνοούν το status quo. Δηλαδή η δημοκρατία στον κόσμο δεν κινδυνεύει από τις ακρότητες των ολίγων. Κινδυνεύει από τη χλιαρότητα των πολλών, από την αδιαφορία των πολλών, κι από την αποξένωση και αποστασιοποίηση των πολλών. Και αυτοί οι φόβοι, αυτός ο λόγος ευνοεί αυτή την κατάσταση. Τσαπανίδου: Κύριε Olalla σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήσασταν εδώ... Νάστε καλά. Pedro Olalla: Ευχαριστώ πάρα πολύ! |