Αρχείο

Powered by mod LCA

Η σελίδα αυτή συγκεντρώνει εν είδει αρχείου διάφορες σκέψεις για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα, τις οποίες έχω δημοσιεύσει τον τελευταίο καιρό καθώς συνέβαιναν τα γεγονότα. Πηγάζουν από την Αθήνα, από την καθημερινή επαφή με τους δρόμους, με την αυθαιρεσία, με το ψεύδος, με την παθητικότητα, με την αμηχανία και με την αδικία. Ευτυχώς, βρήκαν απήχηση σε αμέτρητες γωνιές του κυβερνοχώρου, πέρασαν από blog σε blog, έφτασαν και στα «επίσημα» μέσα και ενίοτε επιστέφουν με τη μορφή σύντομων μηνυμάτων για να μου δώσουν τη μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να δεχθεί όποιος διατυπώνει γραπτώς μια σκέψη: αυτή του να μάθει πως υπάρχει κάποιος, κάπου, που χαίρεται να τη διαβάσει. Όλες αυτές οι μαρτυρίες –όσες με ενθαρρύνουν και όσες με κατακρίνουν– με έχουν βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου όπου ζούμε. Για αυτό αξίζει τον κόπο να γράφεις.

 



 

 

Την ευγνωμοσύνη
μου στην εφημερίδα
La Nueva España ,
στον ιστότοπο
La Pasión Griega
και σε όσους δίνουν
φτερά στη φωνή μου.

Συνέντευξη στον ισπανικό σταθμό COM RADIO το πρωί της Κυριακής 17 Ιουνιίου 2012, ημέρα εκλογών στην Ελλάδα.

Οι εκλογές αυτής της Κυριακής στην Ελλάδα κρατούν την Ευρώπη σε αναμμένα κάρβουνα. Η αιτία, πέρα από τον συνήθη μιντιακό θόρυβο που συνοδεύει όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, είναι ότι, αυτή τη φορά, το αποτέλεσμα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Τι απόφαση θα παρθεί; Η απόφαση να δοθεί ή να απορριφθεί η δημοκρατική νομιμότητα στην πολιτική που έχει επιβληθεί μέχρι τώρα με τρόπο καταναγκαστικό από τον νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό πυρήνα.

Αυτή την Κυριακή, στην Ελλάδα, ο λαός δεν ψηφίζει ένα κόμμα: ψηφίζει για το αν θα δώσει συνέχεια σε ένα καθεστώς ή θα προχωρήσει στη δυνατότητα να το ανατρέψει. Κάθε μία από τις δύο επιλογές ενέχει τους κινδύνους της, παρά το ότι τα μίντια του κατεστημένου πασχίζουν να γιγαντώσουν εκείνους της επιλογής για αλλαγή ενώ ταυτόχρονα κρατούν σιγή ιχθύος γύρω από τους κινδύνους της παραμονής στην παρούσα κατάσταση.

Τα δύο τελευταία χρόνια, το πιο προοδευτικό τμήμα του ελληνικού λαού τα έχει περάσει στους δρόμους και στον κυβερνοχώρο καταγγέλλοντας κατάφωρες αδικίες που προκάλεσαν οι πολιτικές λιτότητας και περικοπών, επιβεβλημένες από ολιγομελείς ομάδες που δρουν μονάχα για το δικό τους οικονομικό συμφέρον• καταγγέλλοντας αντιδημοκρατικές διαδικασίες μέσω των οποίων ένας περιορισμένος αριθμός δωσίλογων πολιτικών δέσμευσε την κυριαρχία και τους πόρους της χώρας υπογράφοντας επαχθή Μνημόνια• καταγγέλλοντας την αυθαίρετη ματαίωση ενός προαναγγελθέντος δημοψηφίσματος, το οποίο απορρίφθηκε από το φόβο και τις πιέσεις της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής δεξιάς• καταγγέλλοντας μία κυβέρνηση από παράγοντες και ενεργούμενα, επιβεβλημένη χωρίς κάλπες, με σκοπό να εκτελέσει τα σχέδια μιας συγκεκριμένης ελίτ• διεκδικώντας κάθε μέρα δημοκρατία και δικαιοσύνη, μπροστά σε όσους κωφεύουν, σε αστυνομικές φάλαγγες και προπετάσματα δακρυγόνων.

Οι εκλογές της Κυριακής είναι βαρυσήμαντες για την Ελλάδα και την Ευρώπη, διότι, για πρώτη φορά σε όλη αυτή την πορεία, η ισχυρή φωνή των αντιφρονούντων μπροστά σε τούτο το «φύλλο πορείας» του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σε πολιτική δράση με τρόπο δημοκρατικό. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, τόσο σημαντικό όσο η πτώση ενός καθεστώτος, εξού και η ανησυχία του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και η απελπισμένη εκστρατεία κατασυκοφάντησης και φόβου. Οι «επαγγελματίες» του ελληνικού πελατειακού δικομματισμού ξέρουν πολύ καλά ότι θα κατανικηθούν για πάντα αν χάσουν αυτές τις εκλογές, ξέρουν ότι το παιχνίδι τελειώνει, και το ξέρει επίσης η απεχθής ολιγαρχία που επωφελείται από τις πολιτικές υπερχρέωσης, ιδιωτικοποιήσεων και διάσωσης. Ας μην γελιόμαστε: η νευρικότητα που τώρα διατρέχει τα ευρωπαϊκά γραφεία και τα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων έχει την ίδια αυτή ρίζα.

Η μεγάλη αποτυχία των εκλογών του Μαΐου έγκειται στο ότι η αντίσταση σε αυτή την πολιτική λεηλασίας και αυθαιρεσιών δεν κατάφερε να ορίσει έναν κοινό παρονομαστή και να ενώσει τις δυνάμεις της σε ένα κοινό μέτωπο για να κερδίσει στις κάλπες. Τώρα μπορεί να το πράξει. Αυτές τις στιγμές, την πραγματιστική ψήφο ώστε να υπάρξει μια προοδευτική αλλαγή πολιτικής, ώστε να αποδοθούν ευθύνες και να μπει φρένο στο σύστημα υποταγής μέσω του χρέους, την έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, και όσοι στην Ευρώπη επιθυμούν πραγματικά να δώσουν τη δυνατότητα για αυτή την αλλαγή θα πρέπει τώρα να τον υποστηρίξουν, πάνω από τη λογική καχυποψία και τις ενδεχόμενες διαφορές. Για να αλλάξει κάτι πρέπει να νικηθεί ο φόβος και να παρθεί ένα ρίσκο, και εδώ μου φαίνεται απαράδεκτη η στάση του ΚΚΕ, που ζητά ξεκάθαρα στην καμπάνια του να μην δοθεί ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, προτιμώντας την ολοφάνερη νίκη του δικομματισμού της συνέχισης του Μνημονίου – πράγμα που θα του επιτρέψει να συνεχίσει κυνικά εγκατεστημένο στη συστημική ρητορική αντιπολίτευσή του -, από τον ελπιδοφόρο θρίαμβο μιας παράταξης με μεγαλύτερη πολιτική συγγένεια, θρίαμβο που θα του έδινε έδαφος για εποικοδομητική συνεργασία σε μια κυβέρνηση.

Προσοχή: δεν είναι το ευρώ ούτε η Ελλάδα, αλλά η Δημοκρατία που είναι σε κρίση• και εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε, να πάψουμε να δρούμε ως συνεργοί της εξαπάτησης, και να αποφασίσουμε με θάρρος αν θα αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε για αξίες ή θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε συμφέροντα. Αν, αυτή την Κυριακή, οι Έλληνες που πηγαίνουν στις κάλπες κατορθώσουν με την ψήφο τους να δώσουν στην Ευρώπη τη δυνατότητα για μια τέτοια αλλαγή, ο μικρός αυτός λαός θα έχει αναμφίβολα συμβάλει για άλλη μία φορά στην πρόοδο ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia (14/6/2012)

Εάν σε λίγους μήνες το ενιαίο νόμισμα καί η Ευρωπαϊκή Ένωση αρχίσουν να καταρρέουν, θα πρέπει να «ευγνωμονούμε» την Μέρκελ, τον Σαρκοζύ, τον Μπαρόζο, τον Ντράγκι, τον Στρώς-Κάν, την Λαγκάρντ καί τους αντίστοιχους κύκλους επιρροής τους. Αυτοί φυσικά δεν είναι οι μοναδικοί, αλλά επί του παρόντος είναι οι πιο εμφανείς.
Και ενώ η «ενωμένη Ευρώπη» ήταν ήδη εκ γενετής ένα όνειρο εύθραυστο που ήγειρε πολλές επιφυλάξεις, αυτοί οι παλιάτσοι έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να υπονομεύσουν ολοκληρωτικά την «αξιοπιστία» της (για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο επαναπροσδιορισμένο από την νεοφιλελεύθερη οικονομική τεχνοκρατία). Και το έχουν καταφέρει μετατρέποντας αμφίβολα οικονομικά αξιώματα σε πολιτικά θέσφατα. Είναι βέβαια αλήθεια πως είχαν στο πλευρό τους μία «σχολή ενιαίας οικονομικής σκέψης» με ελάχιστους διαφωνούντες, ικανοποιημένες εθνικές οικονομικές ελίτ, ευεργετηθείσες απ'αυτήν την κατάσταση, μία πολιτική τάξη συμμέτοχη και συνένοχη επί αρκετό καιρό, μέσα μαζικής ενημέρωσης πιστότατα στις επιταγές των αφεντικών τους, και μία κοινωνία επαναπαυμένη στις δάφνες μιας επίπλαστης ευμάρειας.
Και τώρα τί; Στα δέκα χρόνια ζωής του, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα έχει προκαλέσει συσσώρευση κεφαλαίου στις χώρες του σκληρού πυρήνα και χρέη στις χώρες της περιφέρειας. Τώρα πια, για να μπορέσουμε να κρατηθούμε στην «Ευρώπη» ή για να μπορέσει η «Ευρώπη» να κρατηθεί, λένε πως πρέπει να σώσουμε την εικονική οικονομία των χρηματοοικονομικών απομυζώντας την πραγματική οικονομία της παραγωγής∙ ή ακόμα χειρότερα, ότι πρέπει να ξεπληρώσουμε το χρέος των κερδοσκόπων και τις καταχρήσεις της παρατεταμένης συνέργειας ανάμεσα στην οικονομική ελίτ και την πολιτική τάξη με τις κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας. Λένε πως πρέπει να εξακολουθήσουμε να εμπιστευόμαστε το ΔΝΤ, παρ' όλα τα κάτι παραπάνω από αμφιλεγόμενα αποτελέσματα των επεμβάσεών του σε 120 χώρες και το εξόφθαλμο των συμφερόντων που de facto εκπροσωπεί. Λένε πως πρέπει να εμμείνουμε στην «λογική» της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας να δανείζει χρήμα στις ιδιωτικές τράπεζες με χαμηλότατο επιτόκιο ώστε και αυτές με την σειρά τους να χρηματοδοτούν το Κράτος με ένα επιτόκιο κατά πολύ υψηλότερο. Λένε πως πρέπει να διασώσουμε και να ανακεφαλαιοποιήσουμε αυτό το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα με τα χρήματα των φορολογουμένων, την ίδια στιγμή που σ'αυτούς επιβάλλουν την αύξηση της φορολογίας και τις περικοπές των μισθών τους, των παροχών, των δικαιωμάτων τους και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, εις το όνομα κάποιων υποτιθεμένων «προγραμμάτων λιτότητας». Τολμούν να λένε μέχρι και πως οφείλουμε να αναγάγουμε σε συνταγματικό κανόνα την κατά προτεραιότητα πληρωμή των δανειστών καταπατώντας κάθε κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών ή του Κράτους. Αυτές είναι οι συνταγές για να «λυθεί η κρίση» και να επιβιώσουμε μέσα στο χάος που αυτοί οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Ο κυνισμός είναι τέτοιου μεγέθους, που οι κορυφαίοι εκφραστές της πλεονεξίας ευαγγελίζονται τώρα την σωτηρία δια της λιτότητας.
Μέσα σ' όλη αυτήν την καταστροφή, ένα πράγμα έχει καταστεί σαφές: ότι η Ευρώπη δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποδειχθεί ένα εγχείρημα δημοκρατικό, προοδευτικό και αλληλέγγυο. Όσο και να φαίνεται περίεργο, δεν έχει πλέον κανένα νόημα να εξακολουθούμε να χάνουμε χρόνο μιλώντας καθημερινά περί του χρέους, της λιτότητας και των διασώσεων. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται η Ευρώπη είναι μία αλλαγή, μια άρδην αλλαγή που να την μετουσιώσει άπαξ δια παντός σ' έναν οργανισμό πολιτικό και κοινωνικό επ'ωφελεία όλων και που να την απομακρύνει από αυτό το «master plan» για μεγάλα πολυκαταστήματα που οδηγεί τελευταία τα βήματά της, από αυτές τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που πιθανόν να είναι χρήσιμες για την δημιουργία κερδοφόρων επιχειρήσεων, όχι άμως για την οργάνωση κοινωνιών. Η Ευρώπη χρειάζεται επειγόντως μια αλλαγή προσήμου εάν θέλει να επιζήσει από αυτό που έρχεται κατά πάνω της. Ο δεύτερος γύρος εκλογών της Ελλάδας, η επαπειλούμενη διάσπαση του ευρώ, και αυτό που ήδη σιγοβράζει στις χώρες τις οποίες τα γουρούνια αποκαλούν PIGS, δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες και προειδοποιούν πως απομένει λίγος μόνο χρόνος, ίσως και λιγότερος απ'ό,τι φαίνεται. Και φτάνει πια με τις ανόητες απειλές που εκτοξεύουν οι ψευτοσωτήρες. Αυτά τα άτομα που μας πουλάνε τον «φόβο μήπως βγούμε απ'το club» δυναμιτίζουν την Ευρώπη.

Δημοσιεύτηκε στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia (31/5/2012)

 

Pedro Olalla AEGINA

Συνέντευξη του Pedro Olalla στη Βικτώρια Τράπαλη, από το Aegina News, με αφορμή την εκδήλωση "Φιλελληνισμός: τότε & τώρα" (20/5/2012)

http://www.aeginanews.gr/featured/8196/

Photo: Dim Vlaikos

FaLang translation system by Faboba

Copyright © Pedro Olalla 2016

Reviewbox reviewbox 22Gitnux.png

 

Web Hosting and Design by web+