Οι εκλογές αυτής της Κυριακής στην Ελλάδα κρατούν την Ευρώπη σε αναμμένα κάρβουνα. Η αιτία, πέρα από τον συνήθη μιντιακό θόρυβο που συνοδεύει όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, είναι ότι, αυτή τη φορά, το αποτέλεσμα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Τι απόφαση θα παρθεί; Η απόφαση να δοθεί ή να απορριφθεί η δημοκρατική νομιμότητα στην πολιτική που έχει επιβληθεί μέχρι τώρα με τρόπο καταναγκαστικό από τον νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό πυρήνα.
Αυτή την Κυριακή, στην Ελλάδα, ο λαός δεν ψηφίζει ένα κόμμα: ψηφίζει για το αν θα δώσει συνέχεια σε ένα καθεστώς ή θα προχωρήσει στη δυνατότητα να το ανατρέψει. Κάθε μία από τις δύο επιλογές ενέχει τους κινδύνους της, παρά το ότι τα μίντια του κατεστημένου πασχίζουν να γιγαντώσουν εκείνους της επιλογής για αλλαγή ενώ ταυτόχρονα κρατούν σιγή ιχθύος γύρω από τους κινδύνους της παραμονής στην παρούσα κατάσταση.
Τα δύο τελευταία χρόνια, το πιο προοδευτικό τμήμα του ελληνικού λαού τα έχει περάσει στους δρόμους και στον κυβερνοχώρο καταγγέλλοντας κατάφωρες αδικίες που προκάλεσαν οι πολιτικές λιτότητας και περικοπών, επιβεβλημένες από ολιγομελείς ομάδες που δρουν μονάχα για το δικό τους οικονομικό συμφέρον• καταγγέλλοντας αντιδημοκρατικές διαδικασίες μέσω των οποίων ένας περιορισμένος αριθμός δωσίλογων πολιτικών δέσμευσε την κυριαρχία και τους πόρους της χώρας υπογράφοντας επαχθή Μνημόνια• καταγγέλλοντας την αυθαίρετη ματαίωση ενός προαναγγελθέντος δημοψηφίσματος, το οποίο απορρίφθηκε από το φόβο και τις πιέσεις της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής δεξιάς• καταγγέλλοντας μία κυβέρνηση από παράγοντες και ενεργούμενα, επιβεβλημένη χωρίς κάλπες, με σκοπό να εκτελέσει τα σχέδια μιας συγκεκριμένης ελίτ• διεκδικώντας κάθε μέρα δημοκρατία και δικαιοσύνη, μπροστά σε όσους κωφεύουν, σε αστυνομικές φάλαγγες και προπετάσματα δακρυγόνων.
Οι εκλογές της Κυριακής είναι βαρυσήμαντες για την Ελλάδα και την Ευρώπη, διότι, για πρώτη φορά σε όλη αυτή την πορεία, η ισχυρή φωνή των αντιφρονούντων μπροστά σε τούτο το «φύλλο πορείας» του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σε πολιτική δράση με τρόπο δημοκρατικό. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, τόσο σημαντικό όσο η πτώση ενός καθεστώτος, εξού και η ανησυχία του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και η απελπισμένη εκστρατεία κατασυκοφάντησης και φόβου. Οι «επαγγελματίες» του ελληνικού πελατειακού δικομματισμού ξέρουν πολύ καλά ότι θα κατανικηθούν για πάντα αν χάσουν αυτές τις εκλογές, ξέρουν ότι το παιχνίδι τελειώνει, και το ξέρει επίσης η απεχθής ολιγαρχία που επωφελείται από τις πολιτικές υπερχρέωσης, ιδιωτικοποιήσεων και διάσωσης. Ας μην γελιόμαστε: η νευρικότητα που τώρα διατρέχει τα ευρωπαϊκά γραφεία και τα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων έχει την ίδια αυτή ρίζα.
Η μεγάλη αποτυχία των εκλογών του Μαΐου έγκειται στο ότι η αντίσταση σε αυτή την πολιτική λεηλασίας και αυθαιρεσιών δεν κατάφερε να ορίσει έναν κοινό παρονομαστή και να ενώσει τις δυνάμεις της σε ένα κοινό μέτωπο για να κερδίσει στις κάλπες. Τώρα μπορεί να το πράξει. Αυτές τις στιγμές, την πραγματιστική ψήφο ώστε να υπάρξει μια προοδευτική αλλαγή πολιτικής, ώστε να αποδοθούν ευθύνες και να μπει φρένο στο σύστημα υποταγής μέσω του χρέους, την έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, και όσοι στην Ευρώπη επιθυμούν πραγματικά να δώσουν τη δυνατότητα για αυτή την αλλαγή θα πρέπει τώρα να τον υποστηρίξουν, πάνω από τη λογική καχυποψία και τις ενδεχόμενες διαφορές. Για να αλλάξει κάτι πρέπει να νικηθεί ο φόβος και να παρθεί ένα ρίσκο, και εδώ μου φαίνεται απαράδεκτη η στάση του ΚΚΕ, που ζητά ξεκάθαρα στην καμπάνια του να μην δοθεί ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, προτιμώντας την ολοφάνερη νίκη του δικομματισμού της συνέχισης του Μνημονίου – πράγμα που θα του επιτρέψει να συνεχίσει κυνικά εγκατεστημένο στη συστημική ρητορική αντιπολίτευσή του -, από τον ελπιδοφόρο θρίαμβο μιας παράταξης με μεγαλύτερη πολιτική συγγένεια, θρίαμβο που θα του έδινε έδαφος για εποικοδομητική συνεργασία σε μια κυβέρνηση.
Προσοχή: δεν είναι το ευρώ ούτε η Ελλάδα, αλλά η Δημοκρατία που είναι σε κρίση• και εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε, να πάψουμε να δρούμε ως συνεργοί της εξαπάτησης, και να αποφασίσουμε με θάρρος αν θα αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε για αξίες ή θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε συμφέροντα. Αν, αυτή την Κυριακή, οι Έλληνες που πηγαίνουν στις κάλπες κατορθώσουν με την ψήφο τους να δώσουν στην Ευρώπη τη δυνατότητα για μια τέτοια αλλαγή, ο μικρός αυτός λαός θα έχει αναμφίβολα συμβάλει για άλλη μία φορά στην πρόοδο ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia (14/6/2012)
