Εκτύπωση

foto Pedro Olalla

Περιμένοντας τις Βρυξέλλες. Σημείωμα από την Ειδομένη (19/3/2016)

Αυτό που πρέπει να γίνει –η κοινοτική πολιτική για τους πρόσφυγες– ίσως επιδέχεται συζήτηση• αυτό όμως που ΔΕΝ πρέπει να γίνει –η απάνθρωπη μεταχείριση των ανθρώπων στη συγκεκριμένη κατάσταση– θα έπρεπε να είναι υπεράνω πάσης συζήτησης. Κι όμως, το δεύτερο είναι αυτό που συμβαίνει.

Εδώ, στην Ειδομένη, μπροστά σε έναν κλειστό φράχτη, περισσότεροι από δέκα χιλιάδες άνθρωποι –πολλοί από αυτούς παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στους βομβαρδισμούς– περιμένουν επί εβδομάδες, στοιβαγμένοι σε έναν λασπότοπο, να αποφανθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση για την τύχη τους: αν θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν τη διαφυγή τους από τον πόλεμο και την αυθαιρεσία, ή αν με κάποιο τέχνασμα θα τους στείλει πίσω και στα δύο.
Ντροπή για την Ευρώπη. Οι φόροι που πληρώνουμε οι φορολογούμενοί της φτάνουν μόνο για την αστυνόμευση αυτών των ξεριζωμένων• τις ανυπέρβλητες ανάγκες τους καλύπτουν εθελοντές της κοινωνίας των πολιτών, η οποία έχει επικινδύνως συμφιλιωθεί με την υποχρέωση να συμβάλλει στο σύστημα, αμβλύνοντας με αλτρουισμό τις «ανεπιθύμητες ενέργειες» και τις «παράπλευρες απώλειες» των αποφάσεών του.
Ντροπή για την Ευρώπη, της οποίας η ανταπόκριση είναι δυσανάλογη των πραγματικών ευθυνών της για την ύπαρξη του φαινομένου. Εκείνοι –οι ξεριζωμένοι– αν και στις λάσπες, διατηρούν ακόμα την αξιοπρέπειά τους: εμείς –ή όποιοι παίρνουν αποφάσεις για εμάς– την έχουμε χάσει εντελώς.

FaLang translation system by Faboba